300 ΛΕΞΕΙΣ ΓΙΑ ΤΟ «ΦΟΡΤΗΓΟ» ΜΟΥ

Ξεκινάω μ’ ένα φορτηγό.
Στην εθνική οδό λίγο έξω απ’ τη Θεσσαλονίκη σε μαζεύει κι’ ύστερα από πολλά σ’ αφήνει στην Αθήνα πριν ξημερώσει…
Τέσσερα χρόνια πέρασαν κι’ εγώ όλο εκεί ξαναγυρνάω. Όλο εκεί ξαναγυρνάω τώρα που οι σχέσεις μου όλες μπατίρησαν και οι δουλειές μου μείνανε μισές κι’ οι παλιοί μου φίλοι ούτε ν’ ακούσουν θέλουν πια για μένα, ούτε ζωγραφιστό να με δουν.
Πέτρο, Μιμίκα, Άννα…
Θέλω να περισωθώ μέσα σας, εσείς όμως συνωμοτείτε με κάθε μόριο της πραγματικότητας κι’ όλο μου πάτε κόντρα και με νικάτε και θέλετε να με πάρετε φαντάρο και τα καταφέρατε έτσι που τα χρόνια να κυλήσουν και τα πράγματα να με ξεπεράσουν. Πώς να το παραδεχτώ. Έτσι δηλαδή θα τελειώσει η νιότη μου; Πέρνω σβάρνα τους δρόμους, τα καφενεία κι’ αφήνω τα κοριτσίστικα μαλλιά μου ν’ ανεμίζουν να τα βλέπει η μαρίδα να γελάη.
Θα ξανακατέβω εκεί στα δέντρα που για πρώτη φορά σε κατάφερα να μου πής «σ’ αγαπώ».
Θα ξανακατέβω στις αποθήκες της οδού Πειραιώς να βρω τον φίλο μου τον Τζώρτζη τον σωφέρ και θα τρυπώσω κάτω απ’ τον μουσαμά που στεγάζει το καμιόνι.
Και θάρθουν ο Όλιβερ με την Άννα και τ’ άλλα παιδιά : Τα πρόσωπά τους θα ‘ναι γελαστά κι’ ολόλαμπρα, γεμάτα απ’ τον ήλιο των καλοκαιριών που περάσαμε μαζί. Θα κάνω όλες μου τις γκριμάτσες, θα ξεπεράσω κάθε όριο ανθρωπιάς σε σαλτιμπαγκισμούς, θα πώ και τα τραγούδια που μούκοψε η λογοκρισία κι’ ύστερα ας χωριστούμε. Αυτός ο δρόμος είναι πολύ παληός, αλλά πού θα με βγάλει δεν ξέρω. Γι’ αυτό μη μου πήτε αντίο, πήτε μου καλό ταξίδι, Νύχτα θα διασχίσω τη Θεσσαλία.

Δ.Σ.

Υ.Γ. Η πράσινη ζακέττα του Βιβάλντι δεν με χωράει πια κι’ απ’ την άλλη μεριά, πρέπει να ζήσω πολύ ακόμα για ν’ αποκτήσω το μπαΐλντισμα του τρελλού Πιερρό. Σ’ αυτό το μεταξύ έχω χαζέψει. Ο παληός μου εαυτός πάει κι’ ο καινούργιος πούντος; Αυτά που θ’ ακούσετε εδώ μέσα, δεν είναι ακριβώς τραγούδια, είναι μάλλον μια σειρά ασκήσεις φυσικής αναπνοής. Γειά σας !