ΔΙΣΚΟΓΡΑΦΙΚΗ

ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΗΣ

ΣΤΙΧΟΥΡΓΟΙ

ΜΟΥΣΙΚΟΙ

ΕΚΤΕΛΕΣΤΕΣ

ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΔΙΣΚΟ

Ο Βαγγέλης Γερμανός είναι ένας ενδιαφέρων Αθηναίος της περιφέρειας που γνώρισα πίσω στα 1970 σ’ εκείνο το υπόγειο της Χέϋδεν. Οι παλιότεροι θα τον θυμούνται’ έπαιζε μ’ ένα φίλο του, ερασιτέχνη – σα φοιτητής τότε στη Σαλονίκη απ’ όπου πηγαινοερχόταν – ένα είδος αμερικάνικης μπαλάντας «δωματίου» αν μου επιτρέπεται η έκφραση. Χαμηλόφωνος. Μετά χάθηκε. Το πτυχίο, ο στρατός, οικογενειακά προβλήματα, η βιοτική μέριμνα… Δεν τελειώνουν οι απογοητεύσεις για έναν μουσικό απόμακρο, πλην αγκαλιασμένο με την καθημερινότητα. Άλλοι, συνομήλικοι του και νεώτεροι, αεράτοι αυτοί, σε στυλ ποπ να πούμε, φάνηκαν πιο καπάτσοι τι φεστιβάλ, τι γήπεδα, τι δίσκοι… Ώσπου βγάλαν ταξί κι ησύχασαν, μολονότι ακόμη τους υφιστάμεθα μερικούς να τραγουδούν τα απορρυπαντικά στην τηλεόραση.
Μ’ επισκέφθηκε πρόσφατα. Σε μιαν άλλη ηλικία τώρα. Καλούτσικα τακτοποιημένος, καθηγητής μαθηματικών στο Γαλάτσι. Μου έφερε να δω είκοσι τραγούδια. Φαίνεται η τέχνη μας στάθηκε πάντα ο καημός του όλα αυτά τα χρόνια. Μουσική, στίχοι, ερμηνεία, όλα μόνος του. Δεν το κρύβω, αισθάνομαι ανέκαθεν ενδιαφέρον γι’ αυτό το στυλ, αλλά δεν ήταν μόνο αυτό” κάτι σ’ αυτά τα τραγούδια σε συνδέει με την εύφορη πλευρά του ’65 κι από εκεί ακόμη πιο πίσω, με τις απαρχές αυτής της διάχυτης ελαφρός μουσικής που μέρος της αποτελούμε όλοι μας και που τόσο μας βασάνισε στην πρώιμη εφηβεία μας, όταν σε πάρτυ και συναθροίσεις απογευματινές ηχούσε ξενόγλωσσα – κόμε πρίμα, γιου αρ μάϊ ντέστινυ, ε μεντενάν – ακατανόητα και γι’ αυτό συμβολικά, σαν μουσική από ένα άγνωστο άστρο, μετατρέποντας μας σε πλάσματα ενός άλλου κόσμου, έγχρωμου, ιλιγγιώδους. Κι αυτό προκάλεσε τεράστιες παρεξηγήσεις στο μέλλον φλώροι, σουσούδες, άσχετοι. Δοκιμασία για έναν μουσικό που χρόνια μετά θα γυρνούσε στην μυστήρια καταγωγή της ψυχολογίας μας όπως βλάστησε τότε, στην αγάπη για τα αίτια αυτής της μουσικής, σώζοντας την ακέραια κάτω από τις στιβάδες της σύγχισης, του αποπροσανατολισμού και της κερδοσκοπίας, παίζοντας και τραγουδώντας με το αθώο συντακτικό του:
…τι ναν’ αυτό που με κουρδίζει για ποιο παιγνίδι τη ζωή μου προορίζει.
Εύχομαι για το πιο σπάταλο.
Δ.Σ.