ΔΙΣΚΟΓΡΑΦΙΚΗ

ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΗΣ

ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΔΙΣΚΟ

Ζήτω το ελληνικό τραγούδι

Μη φοβάσθε. Δεν έχουμε εδώ μία έκδοση αριστουργημάτων! Οι υψηλέs επιδόσειs τηs καλλιτεχνίας εμένα δε μ’ ενδιαφέρουν. ‘Άσε που δεν υπάρχουν κιόλας. Μα και αν υπήρχαν τί να τίs έκαμα; ‘Άλλα γλυκαίνουν την καρδιά μου εμένα: Τραγουδάκια που η φανερή και κρυμμένη νότα τους, μεταμορφώνει τα τρεχούσης φύσεωs ακροατήρια και τουs παρατρεχάμενουs καλλιτέχνεs, σε παρέα προσωπικοτήτων, σε κοινωνία δηλαδή και σε πολιτισμένο κόσμο. ‘Εδώ μαs θέλω. Υπάρχουν πλέον τέτοια τραγουδάκια; Δυστυχώς όχι αγαπητοί μου συμπολίτες. Γι’ αυτό κι εμείs αισθανόμεθα δέκα εκατομμύρια ‘Έλληνεs μόνοι μαs, χωρίς να υπολογίσουμε τα γιώτα χι, τα βίντεο και τις σιδερόβεργεs για τα πανωσηκώματα. Μόνος κι εγώ, αλλά δυστυχώs όχι τόσο ασφαλήs ούτε τόσο αθώοs, τρωγόμουνα συχνά με τον εαυτό μου και με το ερώτημα: Μήπωsςαυτό το παιχνίδι που παίζουν εκεί έξω οι συνάδελφοι και οι άλλοι είναι το αληθινό; Ή ζωή μου και η εργασία μου, ανέκαθεν μου εφαίνοντο στρυφνέs, ψυχρέs κι άνάποδεs, ενώ των άλλων μαγικέs κι ονειρεμένεs! Το ‘νοιωθα εγώ. ‘Άλλη χάρη είχαν οι πρεμιέρεs τουs, τα αισθηματικά τουs, οι εκδόσειs και οι εμφανίσειs τουs. Πίσω απ’ το τεθωρακισμένο άρμα τηs μοναξιάs μου, πολλέs φορέs η μόνη επιθυμία μου θα μπορούσε να διατυπωθεί με την εξήs απλή ρήση: «Καλέ παιδάκια παίξτε με κι εμένα!» ‘Έτσι κι έγινε. ‘Εκμεταλλευόμενοs την ευκαιρία που μου δωσε η EPT-1 πέρσι, προσκάλεσα τουs επιφανέστερουs των συναδέλφων μου, με το πρόσχημα ότι δήθεν πρόκειται για τηλεοπτικέs εκπομπές, ενώ άλλοs ήταν εμένα ό σκοπόs μου: να τουs δώ, να τουs γνωρίσω από κοντά, κυρίωs να παίξω μαζί τους.
“Ήρθαν! Ευπροσήγοροι, εγκάρδιοι και ορεξάτοι οι άσσοι μας! ‘Ώστε λοιπόν γίνεται παιχνίδι; ‘Υπάρχει ελληνικό τραγούδι; Σώπα βρέ αδελφέ! Δεν τουs είδα εγώ; Σαν κι εμένα είναι κι αυτοί, όμωs αθωώτεροι και λιγότερο ικανοί να κρύβονται πίσω από το δάχτυλό τουs σαν την αφεντιά μου. Αλληλοκοιταζόμασταν μέσα στην ηχομόνωση, φαινομενικά άνετοι, όμωs συγκλονισμένοι από την παρουσία του άλλου, με το μικρόφωνο ανάμεσα, αδέξιοι εραστέs τηs φαντασίας ότι υπάρχει ελληνικό τραγούδι, ότι υπάρχει παιχνίδι κι εμείς δήθεν είμαστε απ’ έξω, περιμένονταs κάποιο παιδάκι ή έστω έναν κύριο ας ειν’ και παντοδύναμοs, να ‘ρθεί και να μαs παίξει κι εμάs τα απροσάρμοστα! Πώs χωνόμασταν στα μπαούλα τού ελληνικού τραγουδιού, φουριόζοι, ξαναμμένοι και πανικόβλητοι, τοποθετώντας πράγματα σημαντικά δίπλα σε άλλα τελείως ασήμαντα, μπερδεύοντας στιχάκια, μουτζουρώνοντας ακόρντα, γοητευμένοι και ασυνεπέστατοι. Άμπλαούμπλες! ‘Ένα μαs ένοιαζε εμάs: να αρέσουμε ο ένας στον άλλον. Να γίνει αποδεκτή η μοναξιά τού ενός από την μοναξιά τού άλλου.
Είναι βέβαια όλοι τουs καλύτεροί μου. Πρώτα-πρώτα έχουν φωνή, είναι εργατικοί, όχι τεμπέληδες όπως εγώ, επαγγελματίες ικανότατοι, δεξιοτέχνες σπουδαίοι, μόνο πού όλεs αυτέs οι αναμφισβήτητες αρετές τους, συχνά γίνονται το κουρτινάκι που σκεπάζει ότι κι εγώ με άλλου είδους προπετάσματα, χρόνια τώρα προσπαθώ να αποκρύψω: Είμαστε μόνοι, είμαστε αβοήθητοι, χωρίς πνευματικό πλαίσιο, με παραδόσεις φαγωμένες από την ιδία μαs τη ζωή και τιs αρρώστιες τnς, χωρίς συνοχή συνένοχοι. Δεν υπάρχει παιχνίδι, παίδες, ή ελληνικό τραγούδι, κι επιτρέψτε μου τώρα, λέγοντας ελληνικό τραγούδι, να εννοώ τη συνολική ζωή της χώρας που τελευταίως αντιλαμβάνομαι ως μπιρίμπα ή μάλλον σταθείτε κι ακούστε αυτό που σκέπτομαι εν συνεχεία: το μόνο γνήσιο ελληνικό τραγούδι, Την βαθειά μαs ανάγκη! ‘Αν μπορέσουμε να την αρθρώσουμε, ίσωs τα επερχόμενα ανήλικα, προκειμένου να παίξουν μαζί, δεν θ’ αναγκαστούν να παίξουν στην τύχη. Τελειώνοντας σας ευχαριστώ ομότεχνα αδερφάκια μου. Σπίτι μαs τώρα. Πίσω! Ό καθένας σπίτι του και κουτσουλιά στη μύτη του! ‘Όχι πωs έχω να γράψω κανένα αριστούργημα: άλλα γλυκαίνουν την καρδιά μου εμένα: τραγουδάκια πού μαs μεταμορφώνουν, κι από ‘κει πού ‘μαστε ακροατέs και εκτελεστές μαs προάγουν σε συντροφιά μυθική, σε μύστες πού οδηγούν σε κοινωνία εν αλnθεία. Παιδικό σχέδιο μιαs τέτοιαs κοινωνίας αποτελεί ό δίσκοs αυτός. Είμαστε μαζί, συνάδελφοι, όχι για να αντιμετωπίσουμε τα στοιχεία τnς φύσnς ή τns ανάγκnς τnς παραγωγήs αλλά για να ζητήσουμε το θαύμα και τον θαυμασμό τού άλλου. Αυτό κάναμε εδώ στον δίσκο. Αυτό ζητά ό δίσκοs, γι’ αυτό φωνάζει «Ζήτω το ελληνικό τραγούδι», ενώ ταυτοχρόνως ψιθυρίζει: «φεγγαράκι μου λαμπρό, άκου το τραγούδι, μας. Κι εσύ θεϊκό συννεφάκι, νεφέλη λευκή βοήθα το. Μοναχό του δεν θα τα καταφέρει». Καλή σαs ακρόαση!
Δ.Σ.